İSPANYA KRALİÇESİ II.ISABEL
(10 Ekim 1830 - 9 Nisan 1904), 1833-1868 arasında İspanya kraliçesi. Başarısız yönetimi yüzünden monarşinin gücünü ve saygınlığını yitirmesine yol açmış, 1868'de bir ayaklanmayla yönetimden uzaklaştırılmıştır.

İspanya kralı VII. Fernando'yla dördüncü karısı Maria Cristina'nın en büyük kızıydı. Babasının 1833'te ölmesinin ardından tahta çıktı. Ama tahtın meşru varisi olduğunu ileri süren amcası Carlos Maria Isidro de Borbon'un (Don Carlos) yandaşları Isabel'i tanımayı reddettiler. Don Carlos'un yandaşlarıyla Isabel'i destekleyenler arasında aynı yıl başlayan iç savaş (I. Carlismo Savaşı) 1839'a değin sürdü.Isabel'in küçüklüğünde (1833-1843) naiplik görevini önce annesi, ardından da iç savaş sırasında büyük kahramanlıklar gösteren General Baldomero Espartero üstlendi.Espartero 1843'te bir grup subay tarafından görevinden uzaklaştırıldı ve reşit ilan edilen Isabel tek başına hüküm sürmeye başladı.
Isabel'in siyasi huzuruzluklar ve bir dizi ayaklanmayla geçen hükümdarlık döneminde, yönetime başta General Ramon Maria Narvaez ve görece daha liberal olan General Leopoldo O'Donnell gibi asker kökenli siyasetçiler egemen oldu.Rejimin otoriter niteliğine karşı yükselen liberal muhalefet giderek daha çok kraliçeyi hedef almaya başladı.Kocası Francisco de Asis de Borbon'dan ayrı yaşayan Isabel'in özel yaşamına ilişkin dedikodular ve siyasi konulardaki müdahaleci tutumu yönetiminin saygınlığının iyice sarsılmasına yol açtı.Başarısızlıkla sonuçlanan 1866 ayaklanması ve O'Donnell'le (1867) Narvaez'in (1868) ölmesi üzerine konumu iyice zayıflayan Isabel, 1868'de patlak veren bir ayaklanmanın ardından İspanya'dan ayrılmak zorunda kaldı.
Bundan sonra Paris'e yerleşen Isabel, 1870'te hayatta kalan en büyük oğlu Alfonso (1874-1875 arasında İspanya kralı XII. Alfonso) lehine tahttan feragat etti.Alfonso'nun tahta çıkmasından sonra bir süre için İspanya'ya dönerek yönetimde etkili olmaya çalıştı ama sonuç alamadı.